Nentor 97 - Tetor 98
Vjeshta i kishte zverdhur gjethet larte nder peme e fresku lepinte rruget e sheshet e thata te qytetit. Dukej sikur kishim hyre nder rrjedha te tjera. Per krisma armesh nuk flitej me. Qyteti kish perjetuar me pas edhe disa vrasje me histori "Larje hesapesh". Viktimat ishin nga kontigjenti i te berit "pis" e qe ishin te ngateruar me historira krejtesisht te pakendeshme diku jashte kufijve te vendit. Por edhe keto u duk se shteruan. Njerezit tashme ishin me te lire. Kjo dukej ne levizjet e shumta ne qytet.Me te shpenguar. Kishte filluar edhe xhirua tradicionale ne bulevardin kryesor "Qemal Stafa", nje mani e vjeter e kesaj treve dhe veçanrisht e elbasanasve. Gjitheçkah po hynte ne rrjedhen e vet.
Ishin harruar edhe ditet e nxehta e tronditese qe perjetuam ate periudhe te mbrapshte pas atij Marsi qe na solli "Shen Bartolemeun" e pergjakur. Te gjithe shpresonim tashme se nuk do te mund te perseriteshin me sepse edhe politika ishte qetesuar. Ishin ndare rolet e detyrat e saj dhe ata me sa dukej ishin te kenaqur me kete lloj " statuquoe"
Deputetit Ceka elbasanasit i kerkuan qe te vendoste qetesine ne kete qytet. Ai solli nje ekip qe u duk se do te kontrollonte gjithçkah. Dhe vertete ne qytet nuk figuronte me asnje problematik.
Per te fortet nuk dihej me gje. Qarkullonin legjendat se ata qe kishin mbetur ndodheshin pertej kufijve. Por edhe shefat kryesor te grupeve kriminale te vendit qe kishin ngritur selite e tyre "diplomatike" ne kete qytet kishin "migruar " si zogjte shtegtare te kesaj bote mjerane.
Nuk me kujtohet saktesisht dita, por se bashku me kolegun e ATSH se Pellumb Zekthin kalonim nje mbasdite te vrenjtur e pak ere permes lulishtes ne qender. Aty prane "Rrapit te Bezistanit" ne kembe te monumentit te "Aqif Pashe Elbasanit". Dikush me thirri ne emer e per nje çast qendrova. Ne krah kisha dy te rrinj qe dukej se ishin harruar. Veshur sportiv me tuta blu e te zeza.Me zgjaten doren e me nje miresjellje prej "xhentelmenesh" me thane shkurt" Mire qe te gjetem"
- Qendro - i thashe Pellumbit qe nxitonte per ne zyre. Ai u kthye nga une krejtesisht indiferent. Dukej se nuk i njihte njerezit qe kishim perballe ndonese i kishte patur me dhjetra here personazhe te lajmeve qe niste per ATSH ne.
- Duam qe te proncohemi. Kemi shume gjera per te thene. Na duket se ka ardhur koha.
- Ta bisedoj nje here - u thashe me nje gjysem zeri
- Natyrisht - u pergjigj ai qe cilesohej si numri 2 i grupit. - Po ne presim pergjigje deri neser. Ja ketu, ne kete ore.
Ktheva koken per te verifikuar se ku mund te qendronin ata personazhe. Nuk besoja se do te kishin ende kurajon qe te rrinin ballas ne qytet. Ne fakt perreth kishte edhe disa bare kafene qe rrinin plot gjate gjithe oreve te dites. Madje ndonjera edhe ne mesnate. Por une nuk i besova intuites sime. Me dukej si nje luks i tepert ai lloj ekspozimi. Ata ishin krejtesisht te harruar...
Pas luftes ne vere tek "Bar Milanua" kisha biseduar me Sokol Ballen ne nje kioske tek "Tirana e Re". Ai punonte tek revista"Klan" atehere dhe mbulonte "jehonat". Kishim qene kolege per shume kohe tek "Koha Jone" ku drejtonte redaksine e kultures dhe kishim patur mardhenie shume te mira. I kishte mbetur merrak qe nuk i dergova ndonje gje rreth te forteve pasi revista u a kishte bere historine gjithe kapove te krimit ne ate kohe. I kisha thene edhe per deshiren qe kishin vete ata per tu "prononcuar". Por largimi i menjehershem projektin tone e kishte mbajtur pezull.
I telefonova Sokolit qe ate pasdite.
- Mrekulli - me tha. - A mund qe ta realizosh shpejt?
Por e nesermja kishte sjellur zhvillime te tjera. Me sa dukej pak çaste te ndarjes ne lulishten e qytetit njeriu qe me kerkoi pononcimin per shtyp kishte rene menjehere ne duart e policise. Kishte ndodhur edhe parandjenja ime. Ne nje rrugice te kalase qe te nxirrte tek "Xhepa" .Djaloshi ishte ndodhur mes dy grupeve te uniformave blu qe vinin ne dy anet e rrugices. Ai kishte nxjerre pistoleten por nuk kishte mundur qe ta shkrehte. Kishte ndodhur kesisoj ne ate moment ngjarja qe e beri legjende shefin e ri te policise qe kishte sjelle Ceka ne Elbasan. Ai kishte vajtur pa arme perballe tytes qe i ishte drejtuar duke e shenuar drejt e ne zemer. Me kurajo e guxim ju ndodh prane njeriut qe konsiderohej i "frikshemi i qytetit". E kishte çarmatosur dhe prangosur per te mbyllur nje here e mire kapitullin e tij te krimit.
Por nuk kishte ndodhur keshtu me njeriun qe drejtonte dikur krejt grupin. Fati e kishte shpetuar duke mos bere te njejten rruge me ish shokun e tij te afert. Dy dite me vone mora nje sinjal prej tij se mund qe te realizohej intervista e premtuar.Ishin te paqarta rrethanat se ku mund qe ta benim, por gjithesesi une shpresova.
Pasi me rane ne dore disa foto te tij qe ishin marre nga albumi familjar vendosa qe te hartoja pyetjet. Kishim rene dakort qe ato do ti merrte vete personazhi im dhe ne baze te tyre do te hartonte edhe pergjigjet. Keshtu beme. Mua nuk me interesonte se ku ndodhej. Ne fund te fundit nuk doja qe pastaj mbi mua te binte akuza se e kisha dekonspiruar. Ne kete rrast isha thjeshte nje gazetar e jo polic. I papushtetshem natyrisht qe mund te beja"doren e forte" per te pastruar qytetin. Kjo nuk ishte detyra ime.
Rreth 17 pyetjeve qe i dergova, pergjigje "egzakte" me erdhen shpejt. Per ti paraprire ndonje "keqkuptimi" i kisha njoftuar se gjitheçkah qe do te shkruante ai "nuk do t'i levizej asnje presje. Kjo eshte nje interviste dhe ate une do ta pasqyroj me vertetesi. Redaksia do te bej nje hyrje dhe kjo eshte ne koopetencen e vete asaj qe mund te jete edhe ne kundershtim me ate qe pasqyron vete i intervistuari"
Kisha marre edhe per kete aprovimin.
Sokol Balla ishte ne qiellin e shtate.
- Ma sill sa me shpejt. E pres neser ne mengjez ne redaksi.
U ula ne mbremje dhe e shkruajta me kujdes deri pas mesnates. M'u kujtua nje fraze." Ai nuk ka zemer qe te vrase njeri. Bile edhe gjelin e Vitit te Ri na e therr komshija"
E kishte thene nje prej te afermeve ndersa me kishte dorezuar ne dore tufen me foto tre dite me pare. E vura si nentitull perpara se te shkruaja hyrjen e intervistes.Sokoli me kishte lene "dore te lire". Nuk donte qe te me rrezikonte.
Ndersa i a dorezova te nesermen prane ish ekzpozites "Shqiperia e Re" nuk i piva as kafen. I kerkova qe te mbetesha anonim.
- Ta dije Nikoll Lesi qe bashkpunon me ne te Klanit ...-qeshi me gjithe zemer Sokoli duke me pare drejt e ne sy
Ne ate kohe mardheniet e Presidentit te kompanise "Koha Jone" me ish bashkpuntoret e tij, ishin ne zgrip. Te divorcuar ne menyren me te dhimbshme nga kolektivi yne, ishin etiketuar asaj kohe si Klan kunder vete Nikolles.
Ndonese e dorezova ne mes jave te djelen ne mengjez fotua e te intervistuarit kishte zene kopertinen e reviste. Edhe titulli qe nuk ishte i ndryshuar. Plot tete faqe e me foto te tjera ku e tregonin ne çaste gezimesh familjare nen emrin T.Cela. Keto fotografi u perdoren me pas e vazhdojne qe te jene ne te gjithe spektrin e shtypit shqiptar sa here shkruhet e rrishkruhen histori nga treva e Elbasanit.
Pas kesaj u duk se gjitheçkah ra ne heshtje serrish. Legjendat perseri tregonin se personazhi i Klanit kishte ikur edhe kete here nga Shqiperia. Te pakten per nje vit kete e mbuloi pluhuri i harreses.
Pikerisht atehere kur dukej se nuk do te permendej me emri i tij dhe historia qe kishte lene ketu pas ne qytet, ndodh nje skup i shpejte policor. Ishte koha per te fituar lavdi. Kete here ne anen e njerezve qe kerkonin te tregonin se ishin ne anen e atyre qytetareve qe u kishte "sosur durimi"
Nje operacion sekret e kishte çuar nje skuader te policise se Elbasanit ne nje lagje te Tiranes, pak ore pas mesnates. Ne nje hyrje te katit te peste te nje pallati kishin hyre forcerisht brenda. Kishte ndodhur ajo qe nuk mendohej e qe ate nate e dinin vetem dy persona te veshur me uniforme. Shefi i policise e kishte vene ne pranga duke e zgjuar nga gjumi.
Nuk dihet se si i kishin marre te dhenat "operative" qe natyrisht ishin nga sekretet me te medha te luftes se antikrimit te asaj kohe, brenda policise, por ngjarja krijoi xhelozi midis dy drejtorive te policise te Tiranes dhe asaj te Elbasanit. Ne te paren ishte nje "elbasanlli" nga Dukati i Vlores, qe kishte filluar karrierin pikerisht pas rrezimit te diktatures ne kete qytet. Por shefi i ri i qytetit tone, jetonte madheshtine dhe lavdine e momentit.
Nuk priti me. Pak ore para mesdites e nxorri nga qelia ku e kishte kyçur, per ta "shetitur" pastaj, ne nje furgon blu policie me dere te hapur. Kerkonte qe t"u tregonte elbasanasve "gjahun" e tij. Shume qytetare kujtojne se disa police ndersa kalonte makina permes bulevardit te qytetit e godisnin me shkopinj gome por edhe me shkelma " Ku te mund" pa i u dridhur dora. Kesisoj kishte filluar nje shfaqie e papare e qe te kujton mesjeten per nga menyra se si realizohej. Po keshtu edhe qellimi. Mbase filozofia se "duhet nje shembull" dhe se policia "duhet pasur frike", filloi te mbisundoje pas periudhes ku livadhisnin bandat e rrugeve qe terrorizonin e dhunonin njerez. Filozofia e rruges kishte kapluar edhe uniformat blu
Gjithesesi ky veprim u konsiderua pastaj ne te gjithe qytetin, si nje "primitivitet".
Ishte tashme koha e marrezise se madheshtise te njerezv, e qe erdhen si te besuar, ne pikat kyçe te qeverise se re. Duhej qe te fitohej pike, jo vetem per te mbajtur karriket.
Ndoshta...
Dukej se tashme kishte mbaruar nje epoke...
No comments:
Post a Comment