Prill 97
Asnjë nuk e di me saktësi se si u ngrit për të bërë pastaj ligjin në Elbasan, grupi i të fortëve që shtypi i etiketoi si banda K. Thonë se shkak janë bërë disa pëllumba që kishin lidhje me një djalë që i kishte shumë përzemër e që njihej në qytet për pasionin e tij. Disa të tjerë shkojnë madje edhe me larg. Larje hesapesh e mbyllje llogarish të vjetra. Gjithesesi goditje e dy të rrinjve që udhëtonin një buzëmbremje në lagjen veriore të qytetit e cila njihej se ishte ndërtuar komplet me kontribut vullnetar e që banohej kryesisht me të ardhur si punonjës të metalurgjikut, shënoi kësisoj me sa duket dhe grupimin e parë "luftarak". Instikti i hakmarjes për jeten e shokut u bë "filozofia" e atij bashkimi.
Në qendër u vunë dy prej figurave më të panjohura në fushën e krimit në atë qytet. Djem që përveç familjes e komshijve aty rrotull, nuk i njihte njeri. Ai që më vonë u cilesua kapua e njeriu "mit i krimit" D.K me sa dukej vinte nga emigrimi në vëndin fqinjë, Italisë. Me një trup prej atleti e sy që reflektonin një blu të thellë e të errët e një fytyrë gjithmonë të qeshur për shume banorë aty mbeti si një enigmë përfshirja e tij në rrugën e krimit. Tjetri një djalë 21 vjeçar, mesatar nga trupi e një fytyrë të hequr paksa poshtë se bashku me një tis që i shkonte një mjekre të rrethuar me një push të lehtë e të zi, mbante nofkën "Çupi". Emri tij i vërtetë ishte krejt ndryshe. Ai kishte të bënte me emrin e një mali në afërsi të Gjirokastres. Djalë i një ish polici, roje të metalurgjisë i ardhur nga fshatrat e thella të "Lumit te Vlorës".
Nga fundi i Marsit të 97 tës në një pallat pranë drejtorisë së policisë së Elbasanit u rrethua ai që cilësohej si kapo nga djem të lagjes veriore te qytetit. Pas disa orësh shkëmbime zjarresh midis dy grupimeve i forti që do të bënte emër më vonë jo vetëm në këtë qytet, rrezulton që të ketë dalë nga shtëpia i veshur si grua. Të paktën kështu komentohej ajo ngjarje në qytet për shumë kohë. Madje edhe sot e cila qarkullon si legjendë nëpër Elbasan e rrethinat e tij. Pas kësaj u duk se qyteti hyri në botën e mistershme të krimit.
Ky grupim u sistemua pastaj në afersi të kryqëzimit të Cërrikut që perkonte me jugun e Elbasanit. Në lindje, njerëzit me ngjyrë krijuan " Bandën e zezë " . "Mandela" ishte pseudonimi i një ish faturinoje urbani në vitet e monizmit. E.P me një trup të gjatë e të ngjallur paksa i konvertuar në tregtar mielli i njohur edhe për militantizmin ndaj njerezve të pushtetit e ngriti grupin e vet mbi një histori të dhimbëshme vrasjesh të njerezve brenda një fisi. Armik kryesor i tij ishte e mbeti "Banda e Cërrikut" e quajtur si banda e Arianit të Shegës.
Veriu i Elbasanit mbeti i pathyeshëm e në dorën e një grup qytetarësh që patrullonin në tre postablloqe për të ruajtur komunitetin nga bandat. Kështu flitej kudo nëpër ato të pakta kafene të qytetit aty në qendër të cilat kishin një lloj guximi për të rezistuar deri dy orë pas mesditës.
Ne gazetarët që numeroheshim në atë kohe me gishtat e dorës të mbetur pa asnjë gazetë për shkak se ato nuk funksiononin në atë periudhë dilnim e takoheshim tek " Bar Artisti " ose tek " Kapidani ". Sulejman Haxhihasani telekronisti i Televizionit Shtetëror së bashku me Pëllumb Zekthin koorespodentin e ATSH së ishin më të " privilegjuarit " mes nesh. Ky i fundit ishte në korent të të gjitha hapave që ndërmerte atë kohë " Komiteti i Shpëtimit " me qendër në godinën e Prefektures. Së bashku me Tomor Jolldashin, drejtor i gazetës " Elbasani " e Sulën aty pranë ish " Dinamos " u bëmë padashur dëshmitarë të një lloj manifestacioni force të katër djemëve të rrinj në një makinë të hapur. Marsi gri ende nuk kishte dalë. Atë ditë kishte rezervuar diell, por që nuk të ngrohtë e veçse shkëlqente.
Vetura, një benc-mercedes i zi kaloi tre herë me shpejtësi para nesh përgjatë bulevardit "Qemal Stafa " të qytetit. Në një moment ata qëndruan. Ishin përballë asaj që ne i kemi thërritur vazhdimisht " mobileria " për shkak të moblave që shiteshin dikur aty. Dikush ngriti një " skorpions " drejt qiellit dhe zbrazi " për qejf " tre karrikatore që duket se me krismat e tyre bënë që në harkun e disa sekondave qepenat e pak dyqaneve që ishin hapur aty përreth të mbylleshin me zhurmë. Por edhe njerëzit nxituan që të fshiheshin përreth. Kishin qenë më shumë se sa duhej kurreshtarë.
-Eshtë ai - tha Sulejmani.
Ne heshtëm. Ishim përballë " Arkës së Kursimeve " që tashmë kishte ulur poshtë qepenat nën hekurat e rënda
- Eshtë ai- tha përsëri telekronisti me një zë të ulët qe dukej i ngjyrosur me një ndjenjë frike. - së bashku me shokët e tij të grupit.
Ishte hera e parë që e shihja të fortin, njeriun për të cilin thuhej se ishte " legjenda e krimit " në një distance që nuk i kalonte te 30 metrot.
Kjo skenë më mbeti në mendje.
Dikush nga shokët e tij në atë veturë të zezë u ngrit e thërriti:
- Ej, lëvizni. Ç'me rini aty si guakë.
Ishte njeriu që zbrazi skorpionsin
- Po na drejtohet ne - tha nën zë Tomori, e bëri të hedhë hapat ngadalë dy metra përpara nesh.
-Këta u bënë tani edhe zotër të qytetit. Eja të ikim. Këta janë vetë shteti sot. Të shpetojmë kokën - tha një mëso burë me një xhakavento lëkure që na kaloi në atë çast pranë
Pas pak e dija qe qyteti do të zbrazej si zakonisht ndonëse mesdita sapo kishte kaluar. Me shumë se frika, pasiguria për jetën i bënte që të gjithë banorët që të "vetëburgoseshin" brenda në shtëpitë e tyre.
Ndërsa kaluam me nxitim në trotuarin e majtë të bulevardit të qytetit duke lënë pas edhe teatrin " Skampa" dallova një mesoburrë që mbante nën sqetull dy bukë.Vinte nga fura e Xhevatit. Mbase ishte klienti i fundit në atë mesdite diell lënëse që nxitonte për në shtëpi i " qete " se të paktën kishte siguruar ushqimin e familjes deri ditën e nesërme. Tek rruga " Toma Kalefi" një berber banor i lagjes aty pranë hypi mbi një biçikletë të vjetër e të dalë boje " Mifa " e u fut në rrugicën më të parë duke lënë nga pas dyqanin kyçur me dy dryna të mëdhenj e të qarkuar me zinxhirë
Me mendimin se do te dëgjoja pas pak BBC ëer të mësuar lajmet më të fundit në vendin tim nga të pakta agjensi që transmetonte pas asaj shurdhmemecërie të medias Shqiptare, shpejtova hapat drejt kryqëzimit të Cërrikut
Qyteti heshtëte si një botë përtej varrit. I ndrydhur e i mpakur, sikur të kishte veshur,një mantel mistik gjaku
No comments:
Post a Comment